Sodeknetter.....

Welke titel je ook bedenkt voor dit stukje tekst, het is bedoelt om aan te geven dat onze mond vanaf vanochtend ca. 7:00 uur zo'n beetje half over de grond gesleept werd van verbazing. Hopelijk geven de foto's een kleine impressie van de snelheid waarmee een deel van ons bijgebouw geboren werd. 

Als eerste probeerde een kraanwagen zich op onze oprit te proppen, met de nodige aanwijzingen van de uitvoerder die alles prima onder controle leek te hebben. Gisteren stuurde ik hem nog een bericht of de opbouw vandaag door zou gaan, aangezien de prefabbouwer vorige week woensdag nog maar 1,5 paneel afhad. De man schijnt het hele weekend doorgewerkt te hebben en blijkt daarnaast ook afgelopen zondag nog vader geworden te zijn. Tja, dat is dus blijkbaar het risico van eigen baas zijn. Je mag amper genieten van dit soort bijzondere momenten. Ik kon vanochtend de hoeveelheid aangeleverde panelen niet meer tellen, dus die heeft een week lang 24/7 gewerkt....althans zo lijkt het.

Toen de kraanwagen na veel passen en meten op zijn plek stond kwam de trailer met de panelen aangereden. De kraan werd uitgeschoven, vastgezet, en er werd wat gerommeld hier en daar om de balans te behouden. Er zwaaide een eerste pakketje met kleine panelen half langs het huis. Hmmm, nou, oke, ging best goed, gezien de erg harde wind die er staat. Erwin en ik waren thuis aan het werk, dus weer even de focus op andere zaken dan de aanbouw. Na een kwartiertje kon ik de aandrang om nog een foto te maken niet meer weerstaan en begaf me schuivelend over de derrie naar de achtertuin. Sodemieter, in dat kwartiertje was een hele stapel panelen in de kraan gehezen, bijeengehouden door twee lullige linten (althans zo zag het er vanaf de achtertuin uit). De hele stapel werd al heen en weer slingerend vlak over het dak scherend naar de achtertuin getakeld. Ik wenkte Erwin dat hij ook moest komen kijken. Het zag er indrukwekkend uit. Samen stonden we vol bewondering te turen, waarbij ik nog gekscherend zei: "goh, ze zullen die enorme lading maar op het dak laten kukelen". Mezelf daarbij meteen realiserend dat Danielle nog pal onder dat gevaarte op de zolder aan het slapen was. Oeps..... sprint naar binnen en zowel Danielle als Phillip gesommeerd hun bed te verlaten en naar beneden te komen. Ach ja, zo maak je geen vrienden, maar mocht er iets gebeuren, dan ben je toch blij dat je ze niet plat tussen de brokstokken hoeft uit te peuteren.

De "thuiswerkplek" weer opgezocht, er moet tenslotte geld verdiend worden om al dat geweld mee te bekostigen. Nou kan ik heel serieus beweren dat ik aaneengesloten mijn 8 uurtjes gedraaid heb, maar dit was een uitzonderlijke dag. Iedere blik naar buiten leverde een ander zicht op. De snelheid waarmee al een groot deel van de aanbouw vorm kreeg was gewoon te overweldigend vandaag. Gelukkig zat overuren staan, dus echt schuldig voelde ik me niet. Rond de lunchtijd de vijf werklieden maar voorzien van een warm broodje met knakworst. Even warm worden van al dat werken in dat snertweer, want dat is het dan wel weer. 

Net met Phillip en Erwin door het raamwerk gelopen. Gaaf hoor, over een paar maanden kunnen we er al intrekken.

Nu zijn de mannen naar huis, morgenvroeg beginnen ze weer. Dan zal naar verwachting zelfs het dak er al opgaan.