5xB

10 augustus 2021. Vandaag is het de dag waar ik 10 lange weken naar toegeleefd heb. Na 4 weken loopgips terug naar het ziekenhuis voor foto's en controle. Als de breuken er goed uitzien mag het gips eraf. Om vijf uur word ik na een onrustige nacht wakker. Ondanks dat ik naar het moment zonder gips heb toegeleefd, heb ik ook de bibbers. Stel dat ik een gammel zwak pootje uit het gips aantref en ze sturen me naar huis? Stel dat ik dan weer val en opnieuw dat hele ellendige traject door moet? Stel dat de breuken nooit meer mooi genezen? 1000 vragen hebben me vannacht bezig gehouden, het kunnen er ook iets minder zijn geweest🤔. Ik lig nog wat te sippen, lees wat mailtjes, ga maar een kop thee zetten en probeer daarna nog te slapen. Maar nee, klaarwakker tuur ik naar buiten en besluit alsnog uit mijn tenen wat positiviteit te peuteren. Ik vind nog een restje en stap uit bed voor mijn uitgebreide ochtend ritueel. Aangezien ik via een youtube filmpje geleerd heb hoe ik met krukken een trap op en af kan gaan, wil ik die gelegenheid nog even benutten om een paar "normale" broeken van boven te halen. Eerst maar eens afwachten of het me zonder gips ook weer lukt om naar boven te komen. Ik ga ervan uit dat ik na de verwijdering van het gips eindelijk weer een broek met smallere pijpen aan kan. Heerlijk, mijn camping outfitje kan vast en zeker de wilgen in 🤭. 

Om 9:50 komt Phillip. We drinken een bakje koffie en gaan met rolstoel en krukken op weg naar het ziekenhuis. Hoe het kan weet ik niet maar op exact het tijdstip dat ik de afspraak heb word ik door een zeer vriendelijke gipsmeester opgehaald. Dit was tot nu toe bij iedere afspraak het geval. Niets wachten of uitlopen. Heel prettig. Het gips wordt verwijderd, ik krijg een paar wegwerpwashandjes in mijn hand geduwd en mag een hoognodige schrobbeurt gaan uitvoeren.  Het is dat het mijn eigen been en voet zijn, anders was ik hard hollend de gipskamer uitgestormd. Wat 10 weken eenzame opsluiting niet uitspookt met je huid zeg. De vellen hingen erbij. Zo goed en zo kwaad probeer ik wat weg te boenen.....  dan weer in de rolstoel en Phillip mag me weer voor de foto's naar radiologie rijden. Binnen 5 minuten word ik weer naar binnen geroepen door een leuke kerel (kan mijn zoon zijn). Hij helpt me uit de rolstoel, vraagt het een en ander en op mijn opmerking dat ik het best wel spannend vind zo zonder gips sinds 10 weken knikt hij begrijpend en verteld dat hij hetzelfde gevoel had nadat hij zijn enkel gebroken had. Maar het komt snel allemaal weer goed hoor, geeft hij me nog even mee, het schatje😘. Terug op de gipskamer krijg ik te horen van de gipsverbandmeester, de verpleger en even later ook de chirurg in opleiding dat de foto's er goed uitzien. Inderdaad zie ik nu dat er zich al iets meer weefsel vormt. Ze leggen uit dat er eerst kraakbeen gevormd wordt rondom het bot, dat kraakbeen is op de foto niet te zien. Pas na ca. 1 jaar wordt het kraakbeen bot en zal het te zien zijn op foto's. Die uitleg kreeg ik 4 weken geleden niet helaas, vandaar dat ik dacht dat het herstel niet echt vlotte. Maar goed aan mijn net vrijgekomen voet slinger ik de andere meegenomen sandaal. Ook weer voor het eerst in 10 weken een normaal paar schoenen aan. En daar zijn vast 4 B's........ Bye Bye Boeren Ballerina's 😃.  Zonder gips in de rolstoel weer op huis aan, gevoel is een beetje vreemd alsof het been half verdoofd is. Verder niet al te veel pijn. Bij de auto lukt het me zelf om erin te kruipen, waarbij ik het been licht belast. Het valt dus gelukkig mee en ik ben voor nu niet ontevreden. Uit de auto nog even in de rolstoel, maar eenmaal binnen ga ik weer over op de krukken, dit lukt ook best aardig al zeg ik het zelf. Eerst even koffie en iets te eten en daarna bel ik de fysiotherapeut.  Hij verschijnt om 14:00 uur, bekijkt de foto's, het been en schrikt niet van de rullige huid. Hij is wel wat gewend zegt hij. Wat? Kan het nog erger? Blijkbaar! Hij vraagt of ik olie of iets dergelijks in huis heb. Nou toevallig heb ik een zachte calendulancreme gekocht. Ook goed? Prima, geeft hij terug. Ik moet op een stoel gaan zitten, hij ervoor op zijn knietjes en voor ik het goed en wel in de gaten heb begint hij hardhandig mijn been van beneden naar boven te masseren. Jezus man, waar is dat goed voor, jammer ik geschrokken. Dat is goed, om het vocht uit je enkels en been te krijgen (Inderdaad was de enkel al behoorlijk dik geworden). De sadist masseert zo'n 20 minuten, waarbij ik van narigheid het zweet op de rug heb staan. Dit is echt zo niet fijn. Een paar keer zeg ik dat het ook wel wat minder mag maar hij blijft stevig doorgaan. Straks kan je je enkel beter bewegen, en dan ben je weer blij...... zou het? Momenteel sla ik hem liever een blauw oog dan dat ik hem dankbaar ben voor die "massage". Ik hoop dat hij gelijk heeft binnenkort. Hij wil nog even kijken hoe ik met de krukken loop, ik doe het niet onaardig, maar krijg nog wat aanwijzingen om rechterop te lopen en vooral mijn bilspieren goed aan te spannen bij het zetten van de stappen. Krijg je een strak kontje van zegt hij.... Als dat toch nog eens zou lukken op mijn leeftijd...😁. Gelukkig vertrekt hij daarna met de boodschap dat ik hem morgen moet bellen om te vertellen hoe het gaat. Nou, daar ga ik nog een nachtje over slapen. Vooralsnog heb ik even genoeg fysiotherapie gehad🤢.

En dan de 5e B. Dat is die van Beretrots. Leken de eerste dagen van de OS doorspekt met wat pech en tegenslag voor een paar sporters van TeamNL, zo ontpopte zich een fantastische reeks van mooie overwinningen met een regen aan medailles. O.a de hockeydames veroverden het goud, evenals Sifan Hassan die een haast bovenmenselijke prestatie neerzette. Femke Bol die rende alsof de duivel haar op de hielen zat. Of dan Nick op zijn kleine BMX, die ondanks een scheurtje in zijn knieschijf een gouden medaile weet te winnen. En zo waren eigenlijk alle medailewinnaars zo bijzonder op hun eigen manier. Een paar sporters grepen net naast de medailles, vaak maar door een fractie van een seconde langzamer te zijn. Wat mij betreft evengoed kanjers! Jammer dat de Spelen weer afgelopen zijn, maar wat kunnen wij Beretrots zijn als klein kikkerlandje dat we op een 7e plek geeindigd zijn op de medaillespiegel. Nu op naar de Olympische winterspelen die in februari 2022 weer van start gaan. Nog maar een paar nachtjes slapen en tegen die tijd hoop ik dat ik weer lekker rondhuppel...