En daar lig ik dan...

3 juni. De eerste dag met mijn gipspootje in bed. Er gaat van alles door me heen. Mijn teammanager had ik gisterenavond al op de hoogte gebracht vanuit het ziekenhuis. Dat is geregeld. Dan zuslief want zij is nu nog de enige die voorlopig bij moeders van 93 op visite kan gaan. Mam op de hoogte brengen dat ik zeker de eerste 10 weken niet kan komen, Ellen moet het weten want we zijn net op golfles, zo leuk, en zo balen dat ik niet meer kan. Marit afbellen, daar heb ik om 19:30 een afspraak mee, en zo app ik langs mijn vrienden en meest belangrijke familieleden. Ik wordt snel moe, dus plof regelmatig achterover om even bij te komen. Een telefoontje van 5 minuten is me al teveel.... wat gebeurt hier? Danielle is ontzettend zorgzaam en lief, niets is teveel. Ik kan zelf mijn been niet uit bed krijgen dus moet steeds aan Dani of Erwin vragen of ze ergens bij willen helpen. En b.v. of ze mij via de oude bureaustoel naar de toilet kunnen brengen.  Ik ga op zoek naar hulpmiddelen. Alles wat me frustreert, irriteert of minder afhankelijk maakt van hulp, zoek ik op... en  wat blijkt? Er zijn meer mensen geweest die met gebroken been of andere handicap bedlegerig zijn of waren😉. Er is ontzettend veel te krijgen bij thuiszorgwinkels, bol.com, etc. Ik zoek en zoek, op van alles en nog wat, tot ik erbij neer val.... oh, ik lag natuurlijk al!