Wat een hulp...

Vrijdag 4 juni. Ik heb vannacht 2 uur geslapen, jippie! Twee uur geen pijn, het wordt vroeg licht en ik hoor de vogeltjes aan hun ochtendgebed beginnen. Ik wacht braaf tot Erwin wakker wordt en me richting de badkamer kan sjeesen, maar even later staat Danielle voor mijn neus, ik kom je helpen. Super! Ik was zo bezig met van alles en nog wat, dat ik me vannacht opeens realiseerde dat ik mijn tanden al twee dagen niet gepoetst hebt....😝. Dani pakt al mijn spullen van boven en ze helpt me zoveel mogelijk met een schrob en poetsbeurt... dan snel weer plat. Iedere rit naar de badkamer is een uitputtingsslag. Regelmatig schiet er door mijn hoofd: was die groenbak nou echt zo belangrijk? In de loop van de dag komen Marja en Rob een rolstoel brengen die ze ooit voor onze moeder hadden gekocht. Gelukkig nooit weggedaan. En een ovenschotel macaroni, die is lekker makkelijk in de oven te schuiven. Een vriendin komt langs met iets zwaardere pijnstillers die ze zelf voor haar rug gebruikt. De panadollen die ik slik geven weinig verlichting. Erwin informeert even bij een oud studiegenootje die apotheker is of het kwaad kan om de pijnstillers gezamenlijk te slikken. Kan geen kwaad, dus ik ben benieuwd. Ik ben altijd wel voorzichtig met wat ik slik. Dan wordt er een mooie bos bloemen van mijn werk bezorgd. Fantastisch. De voordeurbel gaat en de bezorger van postnl levert het eerste hulpmiddel af. Onderleggers voor in bed.... dat ging de eerste nacht dus mis, toen ik probeerde zelf mijn bed uit te komen om naar het toilet te gaan. Danielle heeft daarna samen met Erwin het bed moeten verschonen. Het blijft het zekere voor het onzekere, inmiddels weet ik dat ik dus niet zelf  mijn been kan bewegen en hulp moet vragen😰.... de bel gaat weer, Erwin zucht er eens diep van, wat nu weer, ik moet nog wat werken. Net als Danielle, ze heeft het druk met haar studie en moet opdrachten afmaken. De rest van de wereld draait natuurlijk gewoon door.  Ik voel me schuldig, maar kan er weinig aan doen. Marja en Rob springen wat bij gelukkig. Rob komt volgende week beginnen met het schilderen van ons huis. Zijn laatste grote klus dan gaat hij semi met pensioen. Van: ik stop er helemaal mee, tot nu: misschien af en toe een klein klusje als ik me ga vervelen. Om 18:00 uur krijg ik de macaroni voorgeschoteld. Heerlijk, zeker als je niet zelf hoeft te koken. Nog steeds kan ik maar weinig eten, zit snel vol. Gelukkig maar want ik voer de hele dag amper iets uit. Mijn smartwatch wijst me er ieder uur fijntjes op dat ik nog 250 stappen moet zetten om de per uur minimaal aantal stappen van 250 te halen... 🙀