Haastige spoed.....

Het is woensdag 2 juni in de vooravond. Vandaag was op het werk de 2e dag van een landelijke crisis oefening waar ook het bedrijf waar ik werk aan meegedaan heeft. Het was druk, druk en heel chaotisch. We bootsen een cyber aanval na en alle betrokken collega's leveren hun aandeel daaraan. Terwijl ik bezig ben kan ik zo al veel verbeterpunten aan mijn eigen handelen maar ook de setting e.d. opsommen. Genoeg verbeterpotentieel en zat om over na te denken dus. Na thuiskomst even snel koken, dan oude laarzen aan en naar buiten om onze net nieuw beplante tuin water te geven. Het is eindelijk mooi weer en daarmee kurkdroog buiten. Ik banjer door de tuin en geef alle planten en struiken hun welverdiende natje. Tevreden keer ik weer naar binnen, schop de vieze laarzen uit en laat me dan eindelijk op de bank ploffen. Even niets doen, verstand op 0, zelf vind ik dat ik dat verdiend heb. Vanaf de bank is mijn blik op de straat gericht....... oh ja, tuurlijk, morgen worden de groenbakken geleegd.. ik hijs me weer van de bank en loop naar de voordeur. Daar liggen de sleehakken nog die ik uitgeschopt heb toen ik thuiskwam van mijn werk. Ik trek ze aan, want ach ik ga alleen even de groenbak nog buiten zetten....... de bak staat op zijn plek en ik loop terug over het pad, mijn oog valt op een paar lavendelplantjes die er zo zielig uitzien, dom deze heb ik vergeten en ik kan ze niet zo achterlaten. Dus hup kraan weer aan, sproeien maar, ondertussen ook nog wat gras meenemen en blijkbaar ook nog wat van de terrastegels, waarom ook niet?....... Nou beter van niet omdat ze dan blijkbaar heeeel glad worden. Ik draai de kraan uit, loop terug naar de voordeur, maak een draaibeweging en voel dat ik onderuit ga. Probeer me nog vast te houden, tegen te houden, van alles schiet er door mijn hoofd, en ik hoor krakkkk en daar lig ik dan.... De pijn vliegt door me heen, ik begin ongecontroleerd te trillen, dit is niet goed. Dochterlief is met een vriendin suppen en komt later thuis, manlief is ook nog niet thuis. Ik lig voor mijn voordeur, denk dat is stom... op de goede kant sleep ik mezelf naar binnen (dommer dan dom, blijf gewoon liggen daar waar andere mensen je kunnen vinden om te helpen....). Ik plof plat in de hal en begin steeds erger te trillen. Met mijn laatste kracht trek ik mijn mobiel uit mijn kontzak en bel manlief: Erwin het gaat niet goed ik heb iets gebroken denk ik. Oke, ik ben al bijna thuis. 5 minuten later is Erwin thuis en hij laat een ambulance aanrukken...... 15 minuten later lig ik in het ziekenhuis. Foto's maken en wachten op het oordeel. Het is een dubbele breuk, scheenbeen en kuitbeen. Mooi gebroken. Kan dat? Blijkbaar, maar de pijn wordt er niet minder van. Ik kan kiezen, opereren of in het gips en op natuurlijke wijze laten genezen. Wat wilt u? Ehhh, weet ik veel, ik heb nog nooit iets gebroken. Wat zou u doen dokter? Dokter geeft een hele verhandeling van voor- en nadelen en de risico's. De helft gaat langs me heen, ik heb pijn.... hoe kom ik van die pijn af? Het wordt het minst risicovolle: gips. 6 weken been niet belasten. Als alles netjes heelt daarna 4 weken loopgips en dan mag het revalideren beginnen. De gipskamer in. Zuster begint met haar klusje, doet een kous om, plakt aan de onderkant een natte gipsplak en  vraagt of ik zelf even mijn been omhoog kan houden. Eh nee schat, twee botten gebroken in mijn been, dat lukt echt niet. Tweede zuster erbij en de klus wordt afgemaakt. Zo klaar is Clara, u mag naar huis.......?.? Oh, eh, ja oke dan. Erwin mag de gipskamer in, Danielle moest in de wachtkamer wachten, want tja het is Corona. U kunt twee krukken lenen bij de balie en hup, hup, naar huis, volgende patient..... rolstoel naar de auto gereden en dan begint het feest. Waar gaan we mams nou eens neerplanten... voorbank, achterbank, nou probeer de voorbank dan maar. Met veel pijn en moeite op de voorbank gefrutseld. Thuis aangekomen, wordt ik uit de auto geholpen, krukken aangereikt en 2 paar ogen staan me verwachtingsvol aan te staren..ik doe manmoedig een klein hupsje op het goede been en de pijn vliegt weer door me heen.... jongens dit trek ik niet het zweet breekt me uit en de wereld begint te draaien. We gaan een bureaustoel voor je halen, ff wachten... 2 tellen later plof ik gelukkig in de stoel en word ik naar de aanbouw gereden. Geluk bij een ongeluk... we hebben twee jaar geleden een stuk aangebouwd met een slaap- en badkamer beneden, alvast als voorbereiding op de toekomst voor als we oud zouden zijn en de trap niet meer op zouden kunnen🤭. Die toekomst was dus heel dichtbij. Ik word op bed gelegd, kussens onder het been en vraag me af hoe andere mensen dit moeten doen... stel je hebt een kleine auto of je moet jezelf naar boven hijsen.. eigenlijk toch te gek voor woorden. Dit is de Nederlandse gezondheidszorg.... ik doe mijn ogen dicht, maar de slaap wil niet komen. Ik reken uit... 6 x 7 = 42 nachten. Dit wordt de eerste.... dan malen, malen, malen, misschien wordt ik straks wakker en blijkt het gewoon een boze droom te zijn.... droom lekker verder😢