Weer wat geleerd

Woensdag 23 juni voor controle naar het ziekenhuis. Marijke was weer zo lief om me met haar hoge auto te brengen en Phillip ging mee voor de zwaardere ondersteuning. Het was aardig druk in de wachtkamer dus ik was al voorbereid op een lange zit. We waren 15 minuten eerder gekomen in de veronderstelling dat er eerst foto s gemaakt moesten worden net als bij de vorige controlebeurt. Maar nee dat hoefde nu niet. Oke, helder, verkeerde inschatting. Het liep echter allemaal op schema en ik werd keurig om 11:00 uit de wachtkamer geplukt door de gipsverbandmeesteres (wat klinkt dit opeens creepy) . Phillip mocht niet mee naar binnen vanwege de corona-maatregelen...... 2 weken terug mocht hij wel mee😳. Ik werd weer uiterst voorzichtig vanuit de rolstoel op de bank geholpen met de mededeling: ik ga vast uw gips openzagen en dan wachten we daarna tot mijn collega vrij is om verder mee te helpen met het verwijderen van het oude gips, dan krijgt u nieuw gips tot aan de knie en daarna moet u de foto s laten maken. Het laatste kreeg ik niet zo goed mee, ik bleef ergens hangen bij "openzagen" 🤢... de meesteres pakte een apparaat uit de kast, keek me streng aan door haar brilletje en begon toen breed te lachen.... het klinkt erger dan het is hoor, kijk maar, ze zet het ding met rond cirkelzaagje aan en laat het over haar hand gaan. Er kan niets gebeuren, ontspan maar... enfin, stelt inderdaad niets voor. Het bovenste gedeelte wordt van mijn been gezaagd, de onderkant blijft nog even zitten voor de stabilisatie totdat de andere gipsverbandmeesteres klaar is met haar patient. Ik kijk naar mijn blootgelegde been en zie dat het scheenbeen geel gekleurd is,  verder ziet het er niet al te verschrompeld of afgebladderd uit. De 2e meesteres voegt zich bij ons en de rest van het gips wordt voorzichtig verwijderd. Been wordt gewassen en dan mag ik weer een gipskleur en motiefje uitzoeken, van fluoriscerend geel, tot aan hondenpootjes afdruk.... nou weet u, doe mij maar weer gewoon blauw, avontuurlijk als ik ben🤭. De ene dame houdt mijn been vast en de ander wikkelt er weer een kous omheen en begint vakkundig het gips aan te brengen er wordt tegen mijn voet gedrukt met de opmerking: de achillespees moet meer naar 90 graden. Oef, beetje pijnlijk dit, zeg ik. Dat kan geen kwaad, maar als we dit nu niet zo ingipsen wordt het straks een stuk pijnlijker als je weer moet leren je voet goed af te wikkelen bij het lopen. Met een sneltreinvaart zit er weer een keurig gips om het onderbeen dus wil ik ook weten of dat een specialisatie is. En dat is het dus ook. Je moet of fysiotherapeut of verpleegkundige zijn alvorens je de opleiding tot gipsverbandmeester mag volgen. Nooit geweten dus, maar ik snap nu wel waarom..  Voorzichtig weer van het bed in de rolstoel en ik merk direct dat het weer een stuk pijnlijker is dan met het lange gips, beetje balen... Ik word weer naar de wachtkamer gereden zodat Phillip me naar de radiografie kan rijden. Weer uit de stoel, voorzichtig op het bed, foto s maken, weer van het bed in de rolstoel en weer terug naar de gipskamer om op de dokter te wachten. Volgens de dokter is er al licht botweefsel vorming te zien dus alles ziet er tot zover goed uit. En nu naar huis. Hup uit de stoel, in de auto, pijnlijk, pijnlijk.... jakkes. Thuis weer uit de auto, in de rolstoel en naar binnen. Phillip vraagt of ik nog even buiten wil zitten voor een frisse neus. Erg lief schat, maar drop mij nu maar in mijn bedje, ik ben bekaf.... Ik was zo blij dat ik sinds een paar dagen alleen in en uit mijn bed kon komen, nu is het te pijnlijk en moet Phillip weer voorzichtig mijn been op bed tillen. Groot voordeel is dat ik nu niet meer hoef te spuiten tegen trombose, maar ik ga wel proberen zo snel mogelijk weer zelfstandig in en uit mijn  bed te komen.

Vanochtend na het ontbijt slik ik de pijnstillers, een half uurtje later trek ik de stoute schoenen aan (flauw grapje Ca...). Voorzichtig haal ik mijn been van de kussenverhoger, dat valt niet tegen. Ik ga nog een stapje verder en pak voorzichtig mijn onderbeen weer vast en laat het over de rand van het bed zakken, het gaat nog steeds goed. Ik pak mijn stokken en hijs mezelf op het goede been omhoog, hups een kwart rondje en laat me in de rolstoel zakken. Die zelfstandigheid heb ik sneller terug dan verwacht en lalalalala..... ik ben over de helft😅!