Beetje teleurgesteld.. en toch ook weer niet😏

Dinsdag13 juli word ik blijmoedig wakker, wel weer lekker vroeg, 5:00 uur, maar dat is ook geen nieuws. Om 9:15 uur komt Britt binnen. Zij is de huishoudelijke hulp van mijn schoonouders en komt een dagje helpen, kadootje van mijn schoonouders. Heel erg fijn want Yenna onze eigen hulp is 2 weken op vakantie. Britt zorgt voor aardig wat leven in de brouwerij en werkt tussendoor ook nog eens flink door. In de loop van de middag arriveert Phillip. Hij rijdt me straks naar het ziekenhuis. Als alles goed gaat krijg ik loopgips. 6 weken lang heb ik afgeteld naar dit moment🤗. In de gipskamer wordt het oude gips verwijderd en wordt er nieuw gips omgedaan. De voet staat nog niet voldoende op 90 graden, dus wederom wordt mijn voet met kracht in die hoek geduwd. Echt niet fijn dit, piep ik. Nee, maar het is voor je eigen bestwil! Lullig hoor, ik doe toch ook niet zo rot tegen jullie, denk ik.... Dan wordt er tot overmaat van ramp nog even extra stevig tegen mijn voet gedrukt terwijl de gipsverbandmeesteres kracht put uit extra druk op mijn  enkel. Pieperdepiep, is dit wel goed? Straks wordt die breuk weer erger 🤢. Enfin, eindelijk is ze tevreden en krijg ik de meest plompe schoen aan mijn gips gegespt. Eerst laten uitharden, en daarna voorzichtig gaan proberen erop te staan, zonder veel druk. In de loop van de 4 weken mag de druk opgevoerd worden en bij pijn direct het been weer omhoog. Ik krijg nog de tip mee om met het gipsbeen op een  weegschaal te gaan staan, omdat je zo blijkbaar kan meten hoeveel druk je aankan. Dat ga ik maar eens uitproberen, het zegt me nu nog niets. Van het bed in de rolstoel en dan weer foto's maken. Twee keer eerder stond daar een zeer vriendelijke vrouw die even hielp met op en af het bed komen. Nu stond er een man tegen me te blaffen: schoen uit, op het bed, been op het bord! Jawohl Herr Kommandant. Beetje rommelen en graaien aan die schoen en eindelijk gleed hij uit. Op het bed geklommen en de foto's worden genomen. Herr Kommandant: terug naar de gipskamer! Met pijn en moeite mijn schoen weer aangefrommeld en toen was hij nog wel zo aardig om me weer een slinger naar buiten te geven waar gelukkig een beter gemutste Phillip op me stond te wachten. De heer in kwestie zal zijn dag niet gehad hebben. Weer terug naar de gipskamer even wachten op de dokter. Ik vraag of ik de foto's mag zien, ben erg benieuwd. Ik kijk en kijk nog eens goed, ik zie eerlijk gezegd helemaal geen aangroei van nieuw botweefsel. Hoe kan dat nou? Ik maak me wat ongerust en net op dat moment komt de arts binnen. Ik vraag of het wel allemaal goed gaat. Ze wijst met haar pen op de breuken en ziet wat lichte vorming van botweefsel. Het gaat niet snel zegt ze, maar het komt wel, hou er wel rekening mee dat het zeker nog een half jaar gaat duren..... ik voel een golf van teleurstelling door me heen wabberen.. ik zag mezelf zo eind augustus, begin september wel weer autorijden, nu weet ik het nog zo net niet. Goed oefenen hoor, dan komt de doorbloeding goed op gang en dat bevordert ook het herstel, drukt ze me nog op het hart! Zal een kwestie van een lange adem worden, maar oefenen zal ik💪