FF een sprintje trekken, op zijn bejaards dan!

Dinsdag de 13e thuis gekomen met mijn loopgips en prachtige boerenballerina aan het rechter been. Trots leg ik bij thuiskomst mijn pootje weer op de kussenverhoger, zo kan ik de hele dag dat "fraaie" ding bewonderen....... jezoes wat kan ik soms overdreven positief zijn. Het ding is werkelijk te vreselijk om te aanschouwen. Maar eerlijk is eerlijk, zonder kan je niet. Dat gips is reteglad aan de onderkant. Het is einde dag, ik heb geen energie om eens te kijken of ik met krukken een stukske kan lopen, oftewel: ik ben gewoon een bangeschijterd en stel uit tot morgen wat ik vandaag nog niet durf 😨. 

Woensdag wordt ik zoals gewoonlijk vroeg wakker, lig nog een beetje na te sudderen en voel dat ik naar het toilet moet. Mijn rolstoel staat aan het voeteneind naast mijn bed met de krukken er tegenaan. Ik lig nog een tijdje te overwegen of ik de stoel of de krukken zal pakken om naar de badkamer te gaan. Ik laat mijn benen uit bed glijden, doe de schoen om het gips ( dat gaat trouwens niet zo makkelijk) en kruip dan snel in de rolstoel. Ik maak mezelf wijs dat ik eerst maar eens vanuit de rolstoel mijn gipsbeen ga belasten, langzaam opbouwen heeft de arts tenslotte gezegd... Ik begin met beide benen de rolstoel voort te bewegen en denk: dat gaat aardig zo. Ik doe wat ik moet doen in de badkamer, rol daarna naar de keuken, haal een beker Alpro die ik achter mijn rug vast klem (ik ben zo inventief geworden🤭) en neem iets te drinken mee. Ik beweeg me voort met twee benen, dat is toch ook al goed voor de doorbloeding? Ik kijk nog eens goed en zie dat ik het gipsbeen alleen met de hiel gebruik. Tja, dat gaat hem zo niet worden, valsspeler! Gipsbeen dus ook plat op de grond neerzetten, net als het linkerbeen, en niet zo n watje zijn! Ik begeef me meerdere malen  die woensdag in mijn rolstoel om van allerlei kleine klusjes te doen. Einde van de dag zit de beweging er goed in en heb ik geen last meer van een stijve enkel en achillespees. Weer een stukje vooruit!

Donderdag volgt weer vroeg in de ochtend een zelfde soort rit naar de badkamer. Om op het toilet te komen gebruik ik het aldaar aanwezige looprek. Als ik klaar ben met tandenpoetsen ga ik weer in de rolstoel zitten en trek het looprek met me mee de badkamer uit. Vanuit de rolstoel gaan al die kleine klusjes die ik doe op een klunzige manier, en zo dus ook de wijze waarop ik dat looprek naar buiten werk. Maarrr, het lukt me vaak wel 😉. Ik trek me op, op het looprek en probeer het eerste voorzichtige stapje. En nog een stapje, en nog een. Ik schuifel tot aan het trapje naar de huiskamer, draai voorzichtig om schuifel langzaam weer terug. Het zweet staat op mijn rug als ik weer terug ben in de slaapkamer. Ik kan wel juichen, voor het eerst in 6 weken, heb ik op twee benen een stukje gelopen.

Vanochtend, vrijdag de 16e heb ik er zin in. Na de gebruikelijke beslommeringen en mijn ontbijtje laat ik mijn benen weer uit bed glijden. Ik rol weer naar de badkamer en sleur het looprek weer mee de corridor in. Ik zet de rolstoel in parkeerstand en hijs mezelf weer achter het rek. Ik "loop" weer met een slakkengangetje naar de huiskamer, keer om en loop daarna naar het eind van de aanbouw, en weer terug naar de rolstoel. Twee keer de afstand van gisteren. Ik ben niet ontevreden, wel moe. De tenen van het rechterbeen zijn weer pimpelpaars van het lang naar beneden hangen, dus ik rol terug naar bed om het been weer hoog te leggen. Aan het eind van de ochtend komt Ellen binnen waaien. Ik vertel trots dat ik achter het looprek al best een stukje kan stiefelen. Looprek? Joh, waarom gebruik, je die krukken niet? Achter zo n looprek lijk je net een bejaarde! Lekker dan El, kom nog eens langs zeg. Ik verklaar dat ik nog best wel angstig ben om op twee van die wankele krukken te lopen. Ach joh, probeer het gewoon  ik blijf naast je lopen en vang je op als je valt! Zo gezegd, zo gedaan. Op krukken naar de huiskamer gehobbeld. Even uitzoeken hoe ik het beste met die krukken het trapje op kan en het lukt zowaar ook nog. Een stuk makkelijker dan de vorige keer. We ploffen weer neer op de bank en net komt Erwin weer binnen vanaf buiten. Hij heeft de tuin geinspecteerd, al onze gesnoeide eikenbomen hebben meeldauw, eens kijken wat we daar nu weer mee moeten. Hij is blij verrast om me in de huiskamer te zien, en dan nog wel op krukken. Voorlopig vind ik dat ik het niet onaardig doe, zo voor de eerste drie dagen🤗