En dan.... voor de 1e controle naar het ziekenhuis

Woensdag 9 juni. Deze ochtend word ik wakker, wederom redelijk geslapen. Ik denk direct aan het ziekenhuisbezoek dat afgelegd moet worden. Het gedoe erheen trekt me niet aan, maar ik ben wel rete nieuwsgierig of het goed zit, ofdat ik toch geopereerd moet worden. Mijn schoonvader met een hoge auto rijdt. Phillip en Dani gaan mee voor de ondersteuning. Halverwege de ochtend krijg ik bericht dat mijn schoonmoeder een darmvirus heeft en mijn schoonvader kan haar niet alleen laten. Shit, en nu? Ik bel mijn vriendin Marijke, zij had al eerder aangeboden dat we haar auto, ook met hoge instap, konden lenen. Tuurlijk kom ik, ik gooi mijn agenda voor vandaag wel om... super gewoon! Tegen tweeen zit ik netjes in een jurk, haren gekamt ( je weet maar nooit wie je tegenkomt😉) klaar in de rolstoel voor het ziekenhuisbezoek. Mijn been op het kleine steunplankje dat eigenlijk net niet voldoende ondersteuning biedt. Gisteren met Ellen gekeken of er niet een grotere beensteun te krijgen is en jawel die is er. Meteen geinformeerd of die op de rolstoel gemonteerd kon worden, ook geen probleem, en vandaag tussen 12:00 en 16:00 zou hij bezorgd worden. Maar goed, de steun is er nog niet maar Rob staat voor het huis te schilderen en hij kan de steun aannemen als hij bezorgd wordt. We staan bij de auto en ik zie voor me bij de buren de bus van Vegro staan. Meneer komt met de lange beensteun naar me toe en is zo vriendelijk om hem meteen aan de rolstoel te monteren. Ai, hij past niet. Zooo jammer dit. Tja zegt de chauffeur, toevallig heb ik een rolstoel in mijn auto staan van iemand die hem niet wilde. Daar past de beensteun zeker op, als u die misschien wilt.... Heel graag, wat een goed aanbod!! En zo prettig, van de auto naar de radiografie en daarna weer naar de gipskamer met mijn been goed ondersteund. Een kinderhandje is zo snel gevuld🤗. 

 Bij de gipskamer plaatsnemen op het bed. Alle beweging op en af het bed gaat moeizaam en is verdraaid pijnlijk net als net bij de radiologie. Ik kijk naar de hoek waar nog twee mensen naar een scherm turen. Dan komen ze mijn richting op. De arts verteld dat de botten nog op de juiste manier aan elkaar groeien, dus ze zijn tevreden. Alleen niet over de pijn die ik nog heb. Ze stellen voor om het gips ook over het bovenbeen te trekken. Dat zou veel van de pijn moeten oplossen. Opereren vinden ze geen optie voor nu. Oke, meer gips dus. Daar kleeft wel een klein nadeeltje aan.... de kans op trombose is wel aanwezig en ik moet voor 14 dagen zelf bloedverdunner spuiten .... ze kijken me heel medelijdend aan, ik denk dat mijn gezicht boekdelen sprak🤢!  Ik die al zeer geinteresseerd een muur kan bewonderen als iemand anders een spuit in mijn lijf steekt. Maar goed, ik ben toch een grote meid en ik wil geen trombose risico lopen, dus 1+1= 14 dagen spuiten. Oke, de gipsmeester gaat fluitend aan het werk, jurkje omhoog want gips komt dicht bij de lies... de gipsmeester: Het been zal wel wat dunner worden... maar zo te zien is dat geen enkel probleem 😳. Nou vond ik je een aardige vent, maar je moet niet te ver gaan! Ik probeer een strenge blik op te zetten maar het maakt totaal geen indruk, vrolijk fluitend gaat ie verder... pootje klaar, op naar de apotheek voor 14 spuitjes en dan snel terug naar huis. Eenmaal terug bij de auto hebben we een ander probleempje. Ik kan mijn been niet meer buigen... uiteindelijk op mijn  billen over de leren achterbank geschoven, Danielle neemt mijn enkels op haar schoot en Phillip voorin. En gaan.... Eenmaal thuis heeft Phillip me even in de rolstoel buiten op het terras gezet, lekker beetje frisse lucht. Daarna weer bedje in, met een loodzwaar been, maar meteen valt op dat het veel stabieler en minder pijnlijk aanvoelt, fijn hoor. Het was me wel het dagje weer, ik ga even tukken.